سواحل استان بوشهر - رودخانه دالکی، دشت اژن، آبگرم دالکی (۱۸ کیلومتری شهر برازجان) - آبگرم برازجان (۱۲ کیلومتری جاده برازجان) - آبگرم خانیک (یک کیلومتری روستای خانیک در منطقه برازجان) - آبگرم اهرم (۶۳ کیلومتری جاده بوشهر-بندرعباس) -آبگرم میراحمد (۷۷ کیلومتری جاده اهرم-خورموج) - آبگرم قوچارک (۵ کیلومتری جنوب غربی اهرم) - جزیره خارک و خارکو (۵۷ کیلومتری شمال غربی بوشهر) - جزیره شیف و عباسک (شمال بندر بوشهر) - جزایر ام الکرم، نخیلو و گرم (سواحل بخش بردخون)  

آب انبار قوام (بوشهر:خیابان خلیج فارس) - خانه قدیمی قاضی (محله بهبهانی بوشهر) - خانه رئیسعلی دلواری (۴۵ کیلومتری بوشهر - دلوار) - عمارت قدیمی ملک (۵ کیلومتری بوشهر) - گورستان و منطقه باستانی سیراف (شهرستان کنگان) - منطقه باستانی ریشهر (۸ کیلومتری جنوب بوشهر) - مقبره ژنرال انگلیسی (بوشهر، خیابان امام خمینی) - گورستان شخاب (جنوب بوشهر) - مسجد شیخ سعدون (مرکز شهر بوشهر) - کلیسای مسیح مقدس (مرکز شهر بوشهر) - قلعه هلندی‌ها (شمال شرقی جزیره خارک) - معبد پوزئیدون -خدای دریا- (جزیره خارک) - گورستان باستانی جزیره خارک، امامزاده میرمحمد حنفیه، کلیسای قدیمی خارک (جزیره خارک) - کاخ بردک سیاه (۱۲ کیلومتری شمال برازجان) - تل مرو، تل طلسمی (جنوب برازجان) - تل خندق، تا پهن (شمال برازجان) - برج قلعه خورموج (خورموج) - معبد کلات (۳۰ کیلومتری خورموج؛ روستای حیدری) - 

ـ دهانه رودخانه مند و بسترهای حاشیه لجنی دریا و جزایر محل زیست پرندگانی چون فلامینگو و گیلانشاه است.
ـ درختان حرا در جنوب غربی در نزدیکی روستای مل گنزه و در ناحیه فرو رفته در آب بنام پوزه با آبراههایی چند قرار دارند. و زیستگاه پرندگان مهاجر آبزی مثل باکلان‌ها (قره غاز) می‌باشد. و محل مناسب تخم گذاری ماهی‌ها و میگوهاست.ـ ناحیه مرکزی و شرقی آن کویری با پوشش گیاهی ضعیف از انواع شور می‌باشد.
چهار جزیره عمده سواحل خلیج فارس از جمله زیستگاههای لاک پشتها و پرندگان و پرستوهای دریایی و محل لانه گذاری و تخم گذاری آنا در منطقه حفاظت شده مند می‌باشند که به ترتیب از شمال به جنوب از قرار زیرند:

نیمه جنوبی منطقه حفاظت شده مند)، با ۲۰هزار هکتار مساحت، بهمن ۸۶ در شورای عالی حفاظت محیط زیست به ثبت رسید که به بهشت پرندگان معروف است.[۱] این پارک شامل جزایر نخیلو تهمادون و ام الگرم و جنگل‌های حرای مل گنزه‌ است که در ۲۴ مایلی غرب بندر دیر قرار دارد و مکان مناسبی و آرامی برای تخم گذاری پرندگان و لاک پشت ها در جزایر خلیج فارس است. 

موقعیت جغرافیایی- خراسان جنوبی
استان خراسان جنوبى، با مساحتى معادل ۹۰۰۰۰ کیلومترمربع در شرق ایران قرار دارد. این استان از شمال به خراسان رضوى، از شرق به کشور افغانستان، از جنوب شرقى به استان سیستان و بلوچستان، از جنوب غربى به استان کرمان و از غرب به استان یزد محدود می‏باشد. خراسان جنوبى 4 شهرستان دارد که عبارتند از: بیرجند، قاینات، سربیشه و نهبندان. براساس آخرین آمار (1375) جمعیت این استان ۶۰۰۰۰۰نفر برآورد شده است.

استان خراسان جنوبى،ناحیه‏اى خشک و گرم است،که از نظر موقعیت طبیعى به دو منطقه کوهستانى و دشتى تقسیم مى‏شود. مناطق کوهستانى عمدتاً در شمال وشمال شرقى آن قرار دارند، و مناطق دشتى و هموار آن در قسمت‏هاى جنوب، غرب و جنوب‏شرقى قرار گرفته‏اند. استان خراسان جنوبى جزو ناحیه گرم و خشک محسوب مى‏شود و بیش‏تر نواحى آن اقلیمى خشک دارد و تنها نواحى کوهستانى آن از آب و هواى معتدل برخوردار است. آب و هواى استان را مى‏توان به شرح زیرتقسیم بندى نمود:آب و هواى نیمه بیابانى معتدل، که مناطق شمالى و شمال شرقى استان رادر برمى گیرد. آب وهواى گرم و خشک بیابانى، که مناطق جنوب و غرب استان را در برمى‏گیرد.بیش‏ترین درجه حرارت استان در تابستان‏ها 40 درجه سانتى‏گراد بالاى صفر و کم‏ترین آن در زمستان‏ها 10 درجه زیر صفر است. متوسط بارندگى استان نیز در حدود 200 میلیمتر در سال است.

این شهرستان مرکز استان خراسان جنوبی میباشد از این شهر سیاحان ومورخانی همچون مارکوپولو ،یاقوت حموی،مقدسی،حمدالله مستوفی وحافظ ابرو در کتاب های خود یاد کرده اند . دارای آثار تاریخی قلعه بیرجند مربوط به دوره صفویه،بند دره (منطقه نمونه گردشگری) که در منطقه کوهستانی از رشته کوههای باقران در فاصله 8 کیلومتری شهر بیرجند قراردارد

 خراسان جنوبى در گذشته بخشى از سرزمین قهستان (معرب کوهستان) بود.قهستان در گذشته به ولایات جنوب خراسان اطلاق مى‏شد، که از شمال شرق تا هرات و از غرب و جنوب تا کویرلوت و سیستان امتداد داشت و مرکز آن «قاین» بود.در روایات اساطیرى بناى قهستان را به سام ابن نریمان نسبت داده‏اند و آن را بخشى از قلمرو فریدون پیشدادى مى‏دانند.

مربوط به اواخر دوره صفوی است و در شهرستان بردسکن، بخش انابد، دهستان صحرا، روستای باب الحکم واقع شده و این اثر در تاریخ ۳ خرداد ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۱۹۱۹۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است